ATENCIÓN!

Comecei a andadura deste blogue a cegas, sen saber que ía pasar, máis agora síntome orgulloso por realizar este traballo. Teño que dicir que ao principio me costou escoller o tema do blogue pero creo que acertei de pleno. A min apasionoume este tema e mesmo cheguei a descubrir cousas que non sabía que existían, entender gran parte deses misterios que están presentes neste mundo e que o fan tan especial. 

O curso está a piques de rematar e chegados a este punto toca despedirse. Este blogue foi unha experiencia fantástica e moi divertida.

Espero que vos gustase tanto como a min.

ATA SEMPRE !!!

A ILLA DE XOCHIMILCO

Tamén chamada Illa das Bonecas, está situada nunha canle do estado mexicano de Xochimilco e ofrece unha das estampas máis aterradoras que podemos atopar en todo o planeta. A súa historia arrinca cando Julián Santana Barreira, o dono da illa, descubriu o cadáver dunha nena pequena nunha canle próxima e convenceuse de que a morte estaba relacionada con espíritos malignos. Para evitar que os espíritos volvan e provoquen máis estragos, comezou a coleccionar bonecas e partes de muñecos e a colgalas das árbores por toda a illa, creando unha paisaxe absolutamente perturbadora. O home morreu en 2011, pero as bonecas aínda seguen colgadas das árbores. A illa, á que se pode chegar en barco, converteuse nun macabro atractivo turístico para a zona.

O BOSQUE DE AOKIGAHARA

Esta zona forestal xaponesa posúe o triste récord de ser o segundo lugar do mundo no que se rexistrou un maior número de suicidios, con case 80 mortes desde 2002. Cordas con lazos corredizos colgadas das árbores, roupa e zapatos abandonados e mensaxes de advertencia que tratan de disuadir aos posibles suicidas converten en horrible este paraje situado xunto ás saias do monte Fuji.

Un número tan elevado de mortes levou aos habitantes da zona a crer que os espíritos das vítimas están atrapados no bosque e néganse a deixar ir a ninguén que entre nel. Aseguran que o feito de que os compás non funcionen correctamente no interior deste bosque é unha proba da elevada presenza de entes paranormales, aínda que os científicos opinan que se debe aos altos niveis de ferro magnético que posúe este chan volcánico.

O MISTERIO DAS PIRÁMIDES DE EXIPTO

Aínda hoxe seguen maravillando ao mundo e á ciencia, polo enorme esforzo e o enxeño empregado na súa construción.

Para elevar as súas imponentes pirámides, os exipcios tiveron que trasladar xigantescos bloques de pedra e estatuas de toneladas de peso polo deserto, e facíano sobre grandes trineos de madeira.
O enorme operativo que deberon despregar fala do gran coñecemento técnico e organizativo desta civilización, que se baseou en métodos simples.
O que acaban de descubrir os expertos en física da Fundación para a Investigación Fundamental sobre a Materia (FOM) e da Universidade de Amsterdam é que usaban un truco simple e efectivo para facilitar o paso dos pesados trineos de madeira cargados con pedras: humedecer a area pola que se deslizaban.

Ao usar a cantidade adecuada de auga, din os científicos, podían reducir á metade o número de obreiros necesarios para arrastrar os trineos.
A razón é que cando se agrega auga á area, xorden as chamadas pontes capilares, pequenas gotiñas de auga que unen aos grans entre si.
En presenza da correcta cantidade de auga, a area húmida do deserto é ao redor de dúas veces máis firme que a area seca, concluíron os físicos.
Polo tanto, un trineo deslízase con moita máis facilidade sobre a area firme simplemente porque esta non se acumula por diante do vehículo como o fai a area seca.

Segundo os científicos, os constructores exipcios coñecían este útil truco.
E como proba, sinalan a pintura dunha das paredes da tumba de Djehutihotep, xefe dunha das rexións do Alto Egipto durante os reinados de Amenemhat II, Sesostris II e Sesostris III (1914-1852 a.C.) que mostra claramente a unha persoa parada na parte dianteira do trineo arroxando auga sobre a area.
Pero ademais de revelar algo máis sobre a destreza daquela fascinante e antiga civilización, estes resultados tamén son interesantes para as súas aplicacións modernas, aseguran os autores.

O OSARIO DE SEDLEC

Ao visitar a igrexa de Todos os Santos, situada no medio do campo preto de Kutná Hora, na República Checa, tense a impresión de que os constructores do seu osario impuxéronse o reto de crear o lugar máis macabro do mundo.

Decorado de arriba abaixo con máis de 70.000 ósos humanos e caveiras, este osario parece ser a tumba aberta máis grande do mundo. Na súa orixe foi inspirado por unha lenda sobre a santificación do lugar onde se levanta a través dunha palada de terra do monte Calvario, onde Cristo foi crucificado. Quizá por iso, o osario se ha ir ampliando de forma constante desde o século IV e os habitantes da zona consideran un un honor ter os seus ósos expostos en tan macabra catacumba pública, incluso formando parte dun candelabro de esqueletos.

CAL É A ORIXE DOS METEORITOS ?

Desde fai décadas, os astrónomos enfrontáronse a un rompecabezas que non conseguían resolver. A inmensa maioría dos asteroides que se achegan á Terra son dunha natureza que só ás veces (no 8 por cento dos casos) coincide coa dos meteoritos que caen continuamente sobre o noso planeta. Unha discrepancia difícil de explicar, especialmente si temos en conta que os meteoritos son, na súa inmensa maioría, fragmentos de asteroides.

Un grupo de investigadores do Instituto Tecnolóxico de Massachusetts (MIT), cre achar unha explicación. As pequenas rocas que impactan contra a Terra chegan ata nós en liña recta, directamente desde o cinto de asteroides que hai entre Marte e Júpiter, e non, como parecería máis lóxico, da poboación de asteroides que corteja o noso planeta.

Non foi un traballo fácil. Durante anos, os datos dun número cada vez maior de meteoritos caidos en todo o mundo foron pacientemente comparados cos obtidos do espectro dos grandes asteroides «veciños». Unha das conclusións máis significativas é que os nosos kilométricos acompañantes de cando en cando achéganse o suficiente como para ameazarnos cun impacto. O perigo, vén de fóra.

AS CATACUMBAS DE PARÍS

Do mesmo xeito que outras grandes cidades históricas, a capital francesa esconde moitos segredos baixo as súas rúas. Un dos máis impresionantes son as súas catacumbas, onde miles de ósos esperan a aqueles visitantes que ousen descender ata elas. Excavadas orixinalmente no cemiterio dos Inocentes, as catacumbas parisinas compóñense de numerosos corredores«tapizados» cos restos óusevos de miles de antigos habitantes da cidade. Por iso, quen se atreven a visitalas teñen que prestar moito coidado para non saírse dos camiños marcados, xa que os túneles deste sistema forman un auténtico labirinto que esconde aínda moitos segredos por descubrir.

POR QUE NON PODEMOS VER UN ECLIPSE SEN LENTES PROTECTORAS ?

RETINOPATÍA SOLAR.

Este problema, descrito fai séculos por Galileo, prodúcese cando a exposición directa aos raios de Sol é demasiado prolongada (algúns expertos sitúan o límite nos 90 segundos).

Aínda que os mecanismos polos que se producen as lesións non se coñecen con exactitude, os expertos suxiren unha combinación de dano térmico e fotoquímico que se traduce en lesións que adoitan afectar ás capas externas da retina e que causan disminución da agudeza visual, fotofobia, visión distorsionada...
Estes síntomas aparecen horas logo da exposición e adoitan desaparecer espontáneamente. Con todo, tamén se poden producir danos neuronais irreversibles e ceguera, advirten os expertos.

O MISTERIO DA ATLANTIDA

A ILLA DA QUEIMADA GRANDE

Alí non atoparás máis que serpes velenosas.

Está situada a menos de 150 quilómetros da costa de São Paulo, pero os reptís que a habitan son tan letais que as autoridades restrinxiron ao máximo o acceso. Só poden poñer pé nos seus 43 quilómetros cadrados de superficie os científicos que xustifiquen a súa visita e obteñan os pertinentes permisos. A ameaza está en todas partes: calcúlase que alí hai entre unha e cinco serpes por metro cadrado.

Conta coa súa propia especie endémica, a «Bothrops insularis», unha serpe distinguible pola súa característica cor dourada, máis claro na parte inferior. A súa lonxitude media é de 70 centímetros, pero detectáronse exemplares de máis dun metro. Aliméntanse principalmente das aves que cometen a imprudencia de deterse a descansar na illa. Si se póusan no lugar equivocado, xamais volven alzar o voo.

Ao non cruzarse con humanos con demasiada frecuencia, non hai datos reais sobre o poder do seu veleno. O que si sabemos é que o 90% das mortes por picadura de serpe rexistradas en Brasil débense ao mordisco de reptís desta familia, moi similares á «Bothrops insularis». 

Como non podía ser doutro xeito, este enclave do océano Atlántico conta co seu propio relato de terror. Na illa hai un faro, que na actualidade funciona automáticamente, sen operarios. Di a lenda que fai anos, cando aínda estaba manexado por traballadores, as serpes coláronse nel pola noite e acabaron coa vida dunha familia enteira. Pai, nai e tres fillos. Non sabemos si é realidade ou ficción... pero polo que poida suceder, convén non achegarse a Queimada Grande.

O PARQUE DE VEIJO RÖNKKÖNEN

O bosque Parikkala, no leste de Finlandia, está repleto de horribles estatuas que parecen perseguir a quen se adentra polos seus carreiros. Esculpidas a tamaño natural por un traballador dun molino de papel chamado Veijo Rönkkönen, estas deformes creacións artísticas pretenden render tributo a diferentes disciplinas, por exemplo, as 200 posicións de yoga que conseguiu realizar ata agora.

CAEN DOUS RAIOS NO MESMO LUGAR ?

Outro mito que temos que desmitificar. De feito, porque precisamente os raios tenden a ter "sitios favoritos" e especialmente en localizacións altas.

Por exemplo, ao Empire State cáenlle como uns 25 raios ao ano. Hai un científico que se deu conta disto fai moito tempo. Ben Franklin montou un anaco de metal no tellado da súa casa cun cable que ía directamente a Terra, inventando así o pararraios.

Nunha película recente, A Guerra dos Mundos, os raios caían dúas veces no mesmo sitio, claro que aí era para levar alieníxenas ao subsolo.

Ninguén sabe que causa orixina os raios. Sábese que as cargas que se separan lentamente de entre algunhas nubes orixinan rápidas descargas eléctricas (raios), pero a cuestión de moitas investigacións é como conseguen cargarse eléctricamente as distintas nubes. Con todo, os lóstregos son moi frecuentes durante as tormentas, e cada minuto acontecen preto de 6000 lóstregos entre as nubes e A Terra. Os raios tamén se atoparon en planetas como Venus, Júpiter, Saturno, e Urano. A NASA creou a misión TRMM en 1997 cuxo obxectivo é medir a proporción de raios que caen no planeta Terra.

SHADES OF DEATH ROAD

Aínda que poida parecer unha especie de sobrenome acuñado polos medorentos lugareños, «Sombras da morte» é o nome oficial desta estrada de algo máis de 11 quilómetros de Nova Jersei. Na actualidade, ninguén sabe por que foi bautizada deste xeito, aínda que a teoría máis popular apunta a que se debe a varios psicópatas que traballaban na estrada e tiñan certa tendencia a atracar e asasinar a viandantes. Segundo outra teoría, a orixe está nunha muller que gozaba decapitando ás súas vítimas.

A estrada, ademais, pasa por un estanque que os habitantes da zona alcumaron «Lago Pantasma». O estanque converteuse nun sitio con frecuente e inexplicable actividade paranormal. Segundo a lenda, as pantasmas dos psicópatas que traballaban na estrada merodean polos alrededores do lago e utilizan unha cabana abandonada como lugar de repouso. Nesa zona o ceo sempre está extrañamente iluminado, malia que non hai farolas nun radio de máis de 10 quilómetros, e existen informes achega de xente que foi atrapada por unha brillante luz branca tras achegarse demasiado á cabana.

A MISTERIOSA DESAPARICIÓN DOS RAPANUI DA ISLA DE PASCUA

Moito antes de que os europeos chegasen á Illa de Pascua en 1722, o pobo rapanui xa mostrou signos de declive demográfico, segundo un novo estudo publicado en Proceedings.

Os investigadores esperaban atopar que os cambios coincidiron coa chegada dos europeos, pero o seu traballo mostra que a desaparición da cultura Rapa Nui comezou antes.

Os nosos resultados mostran que hai un pouco de todo, pero o importante é que nos mostran evidencias de que algunhas comunidades quedaron abandonadas antes do contacto europeo, sinalou Oliver Chadwick, da Universidade de California Santa Bárbara.

Chadwick uniuse aos arqueólogos Christopher Stevenson da Virginia Commonwealth University, Cedric Puleston de UC Davis e Thegn Ladefoged da Universidade de Auckland, no exame de seis zonas agrarias utilizadas polos nativos. A súa investigación centrouse principalmente nos tres sitios para os que tiñan información sobre o clima, a química do chan e as tendencias de uso do chan, determinada por unha análise das puntas de lanza de obsidiana.

«Cando evaluamos o tempo que a terra foi utilizada baseándonos na distribución por idades de lascas de obsidiana de cada sitio, que utilizamos como un índice de presenza humana, atopámosnos/atopámonos con que a zona moi seca e a zona moi húmida foron abandonadas antes do contacto europeo», dixo Chadwick. «A área que tiña relativamente altos nutrientes e precipitacións intermedias mantivo unha poboación robusta ata ben despois do contacto europeo».

Estes resultados suxiren que a cultura Rapanui reaccionou ás variacións rexionais e barreiras ambientais naturais para a produción de cultivos suficientes en lugar de degradar o medio ambiente. Na zona rica en nutrientes onde poderían producir máis alimentos, foron capaces de manter un cultivo viable ata baixo a ameaza dos factores externos, incluíndo as enfermidades europeas como a viruela, a sífilis e a tuberculosis.

«O retroceso das zonas marxinais suxire que os Rapanui non podían seguir mantendo os recursos alimentarios necesarios para manter a aqueles constructores de estatuas», concluíu Chadwick. «Así que vemos a súa historia como unha loita contra as limitacións e e un retroceso máis que como un colapso violento».

A CURIOSA HISTORIA DE STULL CEMETERY

A lenda popular asegura que este cemiterio do estado de Kansas é unha das sete portas do inferno. Os lugareños afirman que a presenza do diaño é constante na zona, o que provoca unha intensa actividade paranormal. Durante o século pasado producíronse diversos feitos inexplicables que inclúen a un home que queimaba de forma rutineira un campo de labrado e atopaba o corpo do seu fillo baixo as chamas unha vez extinguído o lume.

POR QUÉ OS PANDAS SON BRANCOS E NEGROS ?

Para camuflarse e comunicarse.

É a principal conclusión dun estudo publicado recentemente na revista Behavioral Ecology e realizado por investigadores da Universidade de California (Davis, EE.UU.) e da Universidade do Estado de California.

«Entender por que o panda xigante ten esta cor é unha vella incógnita que non se puido desvelar ata agora, porque como ningún outro mamífero ten esa aparencia, non se puideron facer analogías», explicou Tim Caro, primeiro autor do estudo e investigador na Universidade de California Davis.

Camuflaxe para a neve e bosques húmidos.

Os investigadores concluíron que a maior parte do corpo do panda, como a cara, o pescozo, a barriga e a grupa, están coloreadas de branco para facilitar que se poida esconder na neve. Con todo, os brazos e as pernas son negros porque lle axudan a esconderse nas sombras do bosque, tal como defenderon.

En canto á cabeza, explicaron que as marcas escuras están relacionadas coa comunicación. Creen que as orellas negras contribúen a intimidar a posibles agresores e que os parches escuros en torno aos ollos son como unha pegada individual implicada no recoñecemento.

A MACABRA HISTORIA DE OVERTOUN BRIDGE

Esta ponte escocesa non presenta ningún atractivo especial para o ser humano. Con todo, exerce unha irresistible atracción para os cans, de forma que cada mes un can lánzase desde esta construción ás augas do río que cruza, para morrer afogado. Lonxe de ser un par de casos illados, desde os anos 50 rexistráronse máis de 600 suicidios caninos nesta ponte, aínda que unha investigación apunta a unha causa nada paranormal.

CRECEN AS UÑAS E O CABELO LOGO DE MORRER ?

O seu corazón deixa de latexar, o seu sangue arrefríase e as súas extremidades póñense ríxidas. No entanto, entre todos eses sinais que indican que vostede deixou de ser, as súas uñas e o seu cabelo seguen crecendo... ou polo menos iso nos dixeron.

Non todas as células morren ao mesmo tempo. Cando o corazón deixa de latexar, o fornezo de osíxeno ao cerebro córtase.
Sen glucosa, as células nerviosas morren de tres a sete minutos máis tarde.

Para que as uñas crezan, tería que haber unha produción de novas células e iso non pode suceder sen glucosa.
As uñas crecen un promedio de 0,1 milímetro ao día. 

Esa taxa diminúe a medida que envellecemos.

Unha capa do tecido que está debaixo da base da uña, a matriz, produce a gran maioría das células que forman a parte máis nova da uña. Esas novas células empuxan ás vellas cara a adiante. A morte suspende o fornezo de glucosa e, polo tanto, o crecemento das uñas.
Algo similar ocorre co pelo.
Cada hebra de cabelo nace dun folículo que determina o seu crecemento. Na base deste folículo está a matriz, un grupo de células que se dividen para crear novas. Fano con rapidez pero só cando reciben enerxía e iso é resultado da combustión de glucosa, que require da presenza de osíxeno.
Cando o corazón deixa de fornecerlle osíxeno ao corpo, o fornezo de enerxía esgótase e cesa a división de células que fai que o pelo creza.

Por que persisten os mitos sobre barbas crecendo nos queixos de mortos e uñas alargándose?
Aínda que é certo que esas observacións son falsas, si teñen unha base biolóxica.
Non é que as uñas crezan, senón que a pel que as rodea se retrae, a medida que se deshidrata, facéndoas parecer máis longas.
Cando están preparando un corpo, os directores de funerales ás veces humectan as puntas dos dedos para contrarrestar este efecto.
O mesmo pasa coa pel do queixo dun morto: se retrae e fai que os vellos sexan máis prominentes. A pel de galiña causada pola contracción dos músculos erectores do pelo tamén contribúe a que pareza que creceu a barba.

A MALDICIÓN DE TUTANKAMÓN

AS FOBIAS

As fobias son medos irracionais e moi intensos cara situacións ou cousas que é moi pouco probable que nos fagan dano. Convértense nun verdadeiro problema psicolóxico cando limitan a nosa vida dun xeito drástico.

 As máis correntes son a fobia ao sangue (hematofobia), aos hospitais (nosocomefobia), aos lugares pechados (claustrofobia), aos ascensores, aos exames, á escuridade (escotofobia), aos cans (cinofobia), ás arañas (aracnofobia)..., pero existen centos delas. Algunhas son tan sorprendentes como o medo irracional á auga (hidrofobia), á choiva (ombrofobia), a estar sentado (catisofobia) ou aos paiasos (coulrofobia). 

Hai quen lle ten un medo atroz a elementos naturais como as flores (antofobia), as abellas (apifobia), as árbores (dendrofobia) ou as tormentas (astrofobia). O nome máis raro para un destes medos patolóxicos é o da hexakosioihexekontahexafobia ou fobia ao número 666.

As fobias xeneralízanse por un dobre mecanismo. Primeiro o afectado comeza a temer algo porque o asocia a algunha experiencia negativa; despois, trata de evitar iso que lle xera aprensión, o cal o léva a terlle cada vez máis medo. Rehuir o obxecto do seu temor faille mitificalo e aumenta a súa ansiedade ante cada encontro. O resultado é un ser humano consciente da irracionalidade do seu temor, pero ao que lle resulta moi difícil loitar contra el.

QUE OCORRE NO LUGAR ONDE SE XUNTAN OS OCÉANOS?

Ken Bruland, profesor de ciencias oceánicas da Universidade de California en Santa Cruz, embarcouse nun cruceiro para estudar este fenómeno. De feito, el foi o que rompeu este mito que, a día de hoxe, aínda circula por internet.

O profesor Bruland dixo que o obxectivo da travesía era examinar os enormes remolinos no Golfo de Alaska que se estenden ao longo de centos de quilómetros de diámetro.
Eses remolinos a miúdo levan consigo enormes cantidades de sedimentos glaciais,grazas a enormes ríos como o Copper en Alaska. Este río desemboca ao leste de Prince William Sound (un entrante do Golfo de Alaska) levando consigo toda a pesada carga de arcilla e sedimentos.
En canto a esa foto específica, mostra unha columna de auga saíndo dun destes ríos ricos en sedimentos e reuníndose co auga do océano en xeral. Tamén é un mito que estes dous tipos de auga non se mesturan en absoluto.

Estes dous diferentes tipos de augas acaban mesturándose, pero fano gradualmente e leva o seu tempo, en función do nivel dos sedimentos e os caprichos das correntes. 

A OUIJA

A ouija, o taboleiro repleto de números e letras co que supostamente se póde manter unha conversación cos espíritos do máis aló, non se move por cuestións sobrenaturais. 


Segundo explica un artigo publicado pola BBC , o chamado "efecto ideomotor" é o causante dos misteriosos movementos comunicativos dos espíritos. Segundo este fenómeno, as persoas realizan movementos inconscientes, de xeito automático, "que debe exceder certo limiar, do que se deduce que non depende da especificación dun obxecto para producirse (reflexos) similar á pilo-erección fronte a cambios térmicos".

A cuestión é que este fenómeno leva a moitos ao autoengano. Desde 1852 diversos investigadores trataron de explicar de modo científico que os movementos musculares poden producirse alleos aos designios da mente, feito que provoca que algunhas persoas prefiran crer na escritura automática, a radiestesia, a comunicación facilitada e, tamén a ouija. 

O TRIÁNGULO DAS BERMUDAS

Os sultáns do magufismo, término empregado na rede para designar aos defensores de teorías baseadas na acción de fenómenos paranormales, especialmente a maxia e os ovnis (UFOs), ven como a ciencia desmonta unha a unha, inexorablemente, as súas curiosas cosmoloxías. Malos tempos para as explicacións milagrosas, a pesar do éxito de pulseiras magnéticas ou parches de titanio.

Si da acción de seres extraterrestres se trátase, inmediatamente vén á nosa memoria o famoso Triángulo das Bermudas, unha área xeográfica de máis dun millón de quilómetros cadrados situado entre Porto Rico, Fort Lauderdale (Florida) e as illas Bermudas. Esta zona púxose de moda a mediados do pasado século a raíz da desaparición de varias embarcacións. Algúns escritores e xornalistas apresuráronse a acentuar estes sucesos como misteriosos, dando orixe ao mito.

Foi en 1974 cando o escritor Charles Berlitz, nunha obra plagada de imprecisións, converteu o misterioso triángulo nunha lenda coñecida en todo o mundo; (The Bermuda Triangle, 1978). Lonxe de desvanecerse, o “misterio” continúa cautivando ao público 30 anos despois.

Tralo estudo dos fondos mariños, un grupo de científicos chegou recientemente á conclusión de que o gas metano podería estar detrás destas desaparicións producidas na zona. A alta actividade volcánica orixinaría burbullas deste gas que, ao ascender á superficie, incrementarían exponencialmente o seu tamaño poñendo en serio perigo ás embarcacións e ata ás aeronaves que sobrevoan a zona, cuxos instrumentos se tornan imprecisos ante o repentino cambio na densidade do aire. Esta explicación podería poñer fin a varias décadas de especulacións.

O POLÍGRAFO

Co obxectivo de desenmascarar aos mentirosos, a ciencia puxo en marcha fai case xa un século o uso de polígrafos, uns instrumentos que, mediante a medición do corpo humano, permiten recoñecer as evidencias no corpo que poñen ao descuberto a falsedad.

«Sabemos que a mentira deixa pegada física», afirma Rafael Jódar Anchía, profesor da Universidade Pontificia de Comillas. E esa marca é o que mide o polígrafo. Aínda que matiza: «Temos que saber que a persoa está mentindo para que apareza a pegada».

Agora ben, pódense conter as emocións para evitar ser descuberto? 
Ninguén pode evitar o mecanismo corporal que se desata cando alguén mente. Pero si que pode ocultalo coñecendo o modo de funcionamento deste aparello.
Cando alguén se somete á proba do polígrafo, está medindo os pálpitos do seu corazón, o ritmo da súa respiración e, sobre todo, a conductividad da súa pel ou -o que é o mesmo- a cantidade de suor que emite o seu corpo logo dunha pregunta. Un ordenador monitoriza todos os datos en pantalla e permite detectar os patróns que diferencian a verdade da mentira.

Mediante unha serie de preguntas «de control» (vives en Madrid?, tes coche?, chámasche María?), o experto recoñece a pegada en pantalla que deixa a contestación verdadeira ás preguntas, para logo comparalas no ordenador coas respostas ás preguntas comprometidas. Deste xeito pescuda si está ou non mentindo.

VARÍA O SENTIDO DE XIRO DA AUGA SEGÚN O HEMISFERIO?

Non. Malia este decepcionante comezo, a pregunta é interesante e pon de manifesto que o desagüe dun lavabo é, desde o punto de vista da física, complexo. Interveñen diferentes factores, e o balance entre eles determina o resultado final. Non resulta difícil imaxinarse algúns: forma da pila e rigurosidade da súa superficie, presión da auga na billa e a situación desta, a forma do orificio do desagüe, o estado de repouso do auga antes de abrir o tapón…

Falar do sentido do xiro do auga equivale en términos máis científicos a preguntarse pola súa traxectoria. É un problema de dinámica. E esta ensina que para describir un movemento referido a un sistema en rotación hai que engadir a forza centrífuga e a chamada forza de Coriolis. Como a Terra vira, isto débese aplicar en principio ao movemento de calquera obxecto sobre ela.
Outra cuestión é si a magnitude desas forzas é suficiente para producir efectos observables. Limitándonos á forza de Coriolis debemos mencionar dúas peculiaridades: actúa en sentidos contrarios en ambos hemisferios, e a súa intensidade depende da latitude sendo proporcional á velocidade de rotación da terra sobre o seu eixe e a velocidade do obxecto que se move.

No caso que nos ocupa, a Terra vira moi lentamente (unha vez cada 24 horas aproximadamente), e o resto de parámetros fan que a forza da Coriolis en lavabos convencionais sexa absolutamente imperceptible fronte a outros factores que interveñen. Isto xustifica o comentario negativo inicial. 

QUE OCORRE CANDO ESPERTAS A UN SONÁMBULO?

As lendas urbanas afirman que espertar a un sonámbulo é o peor, falan de enviar á persoa a un estado de shock ou darlles un ataque ao corazón. 

O espertar a un sonámbulo nunca demostrou causar algún dano, pero hai unha chea de potencial para que a persoa que o realiza salga lastimado. O sonambulismo adoita ocorrer durante a etapa 3 do sono REM. Tamén coñecida como sono de ondas lentas, e esta etapa do sono é moi profundo. Para empezar, espertar directamente da etapa 3 é difícil, pódese facer, pero facelo pode deixar a unha persoa nun estado de deterioro cognitivo (os científicos do sono chamano inercia do sono) durante uns 30 minutos.

En lugar de tratar de espertar a un sonámbulo, investigadores do Centro de Trastornos do Sono, en Nova York recomendan conducir suavemente polo brazo para guiar ao sonámbulo á cama.

Os expertos do sono advirten que levar forzosamente a unha persoa dun sono profundo neste estado deteriorado pode causar que esperte sorprendido, confundido ou axitado. Non os poderían recoñecer inmediatamente, poden chegar a empurrar, golpear, ou pola contra arremeter contra ti.

O CEREBRO HUMANO

Un dos meus mitos favoritos  é o de que só usamos o 10% do cerebro. É unha idea atractiva pois suxire que poderíamos ser moito máis intelixentes, exitosos ou creativos si lográsemos aproveitar ese 90% que desperdiciamos. Desafortunadamente, non é certo.

En primeiro lugar, é importante facer unha pregunta: 10% de que?
Si se refíre ao 10% das rexións do cerebro, é unha afirmación fácil de refutar.
Usando unha técnica chamada imaxe por resonancia magnética funcional, os neurocientíficos poden poñer a alguén nun escáner e ver que partes do cerebro actívanse cando fan ou pensan en algo.
Unha simple acción, como pechar e abrir o puño da man ou dicir unas poucas palabras require da actividade de moito máis dunha décima parte do cerebro. Ata cando se supón que non se está facendo nada, o cerebro está facendo moito, xa sexa controlando funcións como respirar e o palpitar do corazón, ou recordando cousas por facer. 

Hai dous fenómenos que quizais expliquen o malentendido.
Nove de cada dez células no cerebro son o que se denomina neuroglias ou células gliales, que son células de apoio e provén asistencia física e nutricional ao outro 10% das células, as neuronas, que se encargan de "pensar".
Así que quizais a xente oíu que só o 10% das células ocúpase do trajín duro e asumiu que se podían aproveitar as neuroglias tamén. Só que esas células son totalmente distintas e non se poderían de súpeto transformar en neuronas para darnos máis potencia mental. % pensa, o 90% axuda a pensar.
Hai, no entanto, un grupo de pacientes cuxos escáneres revelan algo extraordinario.

En 1980, un pediatra británico chamado John Lorber mencionou na revista Science a uns pacientes con hidrocefalia que tiñan moi pouco tecido cerebral e con todo podían funcionar. O caso, con todo, non demostra que o resto de nós podemos usar  os nosos cerebros máis do que o facemos, senón que esas persoas adaptáronse a circunstancias extraordinarias.
É certo, claro, que si nolo propoñemos podemos aprender novas cousas e cada vez hai máis evidencia no área de plasticidad neuronal, que mostra que iso cambia o noso cerebro. Pero non é que esteamos explotando un área nova do cerebro. Creamos novas conexións entre as células nerviosas ou perdemos vellas conexións cando xa non as necesitamos.

Quizais a cifra do 10% é moi atractiva porque é tan baixa que ofrece un potencial enorme para mellorar e todos queremos ser mellores. E podemos selo, si tratamos.
Pero non vai ser porque atopemos unha porción do noso cerebro en desuso.

A VISIÓN DOS MORCEGOS

Un dos sistemas de voo máis sorprendentes da natureza é o dos morcegos. Criaturas nocturnas que voan de forma nerviosa en completa escuridade sen impactar xamais contra ningún obstáculo, cazando entre as sombras grazas a un sistema de ultrasonidos que eles mesmos emiten e que, ao percibir o eco das ondas sonoras contra os elementos na súa contorna, 'visualizan' un mapa do que teñen ao redor en tempo real. Son criaturas fascinantes capaces de 'modelar' de forma instantánea o mapa da súa contorna.

Pero non, non son cegos. Os morcegos ven, aínda que sexa un pouco peor que os humanos. Con todo os seus ollos esconden algúns segredos que fan que, ao contrario do que se adoita crer, a súa visión non sexa nin moito menos deficiente: son os únicos mamíferos voadores, pero tamén os primeiros mamíferos coñecidos capaces de 'ver' a luz polarizada do sol e usala para orientarse.

En realidade os morcegos usan catro variables para voar: os seus ollos (porque ven), o seu sonar de ultrasonidos para contornas familiares coñecidos e un compás especiais para longas distancias. Porque unha cousa é moverse sen luz entre obstáculos, pero outra orientarse nunha viaxe Como o fan?

Para descubrilo Richard Holland e o seu equipo da Universidade irlandesa de Queen's dedicáronse a facer a puñeta a un grupo de morcegos e a outro de pombas -científicamente falando- e publicaron os seus achados en Nature communications. Destas aves sábese que se orientan pola súa capacidade sensorial magnética. Dito doutra forma, teñen unha especie de 'compás' interno que lles fai saber, a través do magnetismo da Terra, onde está o norte.
Para comprobar si os morcegos funcionaban igual meteron a ambos grupos en caixas e alteraron a polaridade magnética con imáns, e comprobaron que efectivamente os morcegos se desorientaron ao principio... pero só si a proba se facía de noite. Si o experimento o facían antes da posta de sol os animais acababan reorientando o seu voo.
Así que algo tiña que dicir o Sol aí, non era só unha cuestión de magnetismo.
Repetiron a proba con espellos, facéndolles crer que o sol se poñía por un punto diferente... pero ignoraron totalmente o estímulo e saíron voando na dirección correcta. Así que non era unha cuestión de posición do sol. Entón como axustan o seu compás á noitiña?
Tras unha terceira proba comprobaron que o sistema é similar ao das aves: utilizan a variación na polarización da luz do sol durante o ocaso, algo que os nosos ollos humanos son incapaces de percibir. Trátase da diferenza de ángulo no movemento das ondas de luz en relación á que viaxan, segundo explica o propio Holland nun artigo en The Conversation.

Así que os morcegos usan os seus ollos para ver, un sonar para modelar a súa contorna, o magnetismo terrestre para trazar un mapa e as ondas de luz solar como compás. Non son vampiros, pero teñen poderes case tan fascinantes.