A MISTERIOSA DESAPARICIÓN DOS RAPANUI DA ISLA DE PASCUA

Moito antes de que os europeos chegasen á Illa de Pascua en 1722, o pobo rapanui xa mostrou signos de declive demográfico, segundo un novo estudo publicado en Proceedings.

Os investigadores esperaban atopar que os cambios coincidiron coa chegada dos europeos, pero o seu traballo mostra que a desaparición da cultura Rapa Nui comezou antes.

Os nosos resultados mostran que hai un pouco de todo, pero o importante é que nos mostran evidencias de que algunhas comunidades quedaron abandonadas antes do contacto europeo, sinalou Oliver Chadwick, da Universidade de California Santa Bárbara.

Chadwick uniuse aos arqueólogos Christopher Stevenson da Virginia Commonwealth University, Cedric Puleston de UC Davis e Thegn Ladefoged da Universidade de Auckland, no exame de seis zonas agrarias utilizadas polos nativos. A súa investigación centrouse principalmente nos tres sitios para os que tiñan información sobre o clima, a química do chan e as tendencias de uso do chan, determinada por unha análise das puntas de lanza de obsidiana.

«Cando evaluamos o tempo que a terra foi utilizada baseándonos na distribución por idades de lascas de obsidiana de cada sitio, que utilizamos como un índice de presenza humana, atopámosnos/atopámonos con que a zona moi seca e a zona moi húmida foron abandonadas antes do contacto europeo», dixo Chadwick. «A área que tiña relativamente altos nutrientes e precipitacións intermedias mantivo unha poboación robusta ata ben despois do contacto europeo».

Estes resultados suxiren que a cultura Rapanui reaccionou ás variacións rexionais e barreiras ambientais naturais para a produción de cultivos suficientes en lugar de degradar o medio ambiente. Na zona rica en nutrientes onde poderían producir máis alimentos, foron capaces de manter un cultivo viable ata baixo a ameaza dos factores externos, incluíndo as enfermidades europeas como a viruela, a sífilis e a tuberculosis.

«O retroceso das zonas marxinais suxire que os Rapanui non podían seguir mantendo os recursos alimentarios necesarios para manter a aqueles constructores de estatuas», concluíu Chadwick. «Así que vemos a súa historia como unha loita contra as limitacións e e un retroceso máis que como un colapso violento».