CAEN DOUS RAIOS NO MESMO LUGAR ?

Outro mito que temos que desmitificar. De feito, porque precisamente os raios tenden a ter "sitios favoritos" e especialmente en localizacións altas.

Por exemplo, ao Empire State cáenlle como uns 25 raios ao ano. Hai un científico que se deu conta disto fai moito tempo. Ben Franklin montou un anaco de metal no tellado da súa casa cun cable que ía directamente a Terra, inventando así o pararraios.

Nunha película recente, A Guerra dos Mundos, os raios caían dúas veces no mesmo sitio, claro que aí era para levar alieníxenas ao subsolo.

Ninguén sabe que causa orixina os raios. Sábese que as cargas que se separan lentamente de entre algunhas nubes orixinan rápidas descargas eléctricas (raios), pero a cuestión de moitas investigacións é como conseguen cargarse eléctricamente as distintas nubes. Con todo, os lóstregos son moi frecuentes durante as tormentas, e cada minuto acontecen preto de 6000 lóstregos entre as nubes e A Terra. Os raios tamén se atoparon en planetas como Venus, Júpiter, Saturno, e Urano. A NASA creou a misión TRMM en 1997 cuxo obxectivo é medir a proporción de raios que caen no planeta Terra.

SHADES OF DEATH ROAD

Aínda que poida parecer unha especie de sobrenome acuñado polos medorentos lugareños, «Sombras da morte» é o nome oficial desta estrada de algo máis de 11 quilómetros de Nova Jersei. Na actualidade, ninguén sabe por que foi bautizada deste xeito, aínda que a teoría máis popular apunta a que se debe a varios psicópatas que traballaban na estrada e tiñan certa tendencia a atracar e asasinar a viandantes. Segundo outra teoría, a orixe está nunha muller que gozaba decapitando ás súas vítimas.

A estrada, ademais, pasa por un estanque que os habitantes da zona alcumaron «Lago Pantasma». O estanque converteuse nun sitio con frecuente e inexplicable actividade paranormal. Segundo a lenda, as pantasmas dos psicópatas que traballaban na estrada merodean polos alrededores do lago e utilizan unha cabana abandonada como lugar de repouso. Nesa zona o ceo sempre está extrañamente iluminado, malia que non hai farolas nun radio de máis de 10 quilómetros, e existen informes achega de xente que foi atrapada por unha brillante luz branca tras achegarse demasiado á cabana.

A MISTERIOSA DESAPARICIÓN DOS RAPANUI DA ISLA DE PASCUA

Moito antes de que os europeos chegasen á Illa de Pascua en 1722, o pobo rapanui xa mostrou signos de declive demográfico, segundo un novo estudo publicado en Proceedings.

Os investigadores esperaban atopar que os cambios coincidiron coa chegada dos europeos, pero o seu traballo mostra que a desaparición da cultura Rapa Nui comezou antes.

Os nosos resultados mostran que hai un pouco de todo, pero o importante é que nos mostran evidencias de que algunhas comunidades quedaron abandonadas antes do contacto europeo, sinalou Oliver Chadwick, da Universidade de California Santa Bárbara.

Chadwick uniuse aos arqueólogos Christopher Stevenson da Virginia Commonwealth University, Cedric Puleston de UC Davis e Thegn Ladefoged da Universidade de Auckland, no exame de seis zonas agrarias utilizadas polos nativos. A súa investigación centrouse principalmente nos tres sitios para os que tiñan información sobre o clima, a química do chan e as tendencias de uso do chan, determinada por unha análise das puntas de lanza de obsidiana.

«Cando evaluamos o tempo que a terra foi utilizada baseándonos na distribución por idades de lascas de obsidiana de cada sitio, que utilizamos como un índice de presenza humana, atopámosnos/atopámonos con que a zona moi seca e a zona moi húmida foron abandonadas antes do contacto europeo», dixo Chadwick. «A área que tiña relativamente altos nutrientes e precipitacións intermedias mantivo unha poboación robusta ata ben despois do contacto europeo».

Estes resultados suxiren que a cultura Rapanui reaccionou ás variacións rexionais e barreiras ambientais naturais para a produción de cultivos suficientes en lugar de degradar o medio ambiente. Na zona rica en nutrientes onde poderían producir máis alimentos, foron capaces de manter un cultivo viable ata baixo a ameaza dos factores externos, incluíndo as enfermidades europeas como a viruela, a sífilis e a tuberculosis.

«O retroceso das zonas marxinais suxire que os Rapanui non podían seguir mantendo os recursos alimentarios necesarios para manter a aqueles constructores de estatuas», concluíu Chadwick. «Así que vemos a súa historia como unha loita contra as limitacións e e un retroceso máis que como un colapso violento».

A CURIOSA HISTORIA DE STULL CEMETERY

A lenda popular asegura que este cemiterio do estado de Kansas é unha das sete portas do inferno. Os lugareños afirman que a presenza do diaño é constante na zona, o que provoca unha intensa actividade paranormal. Durante o século pasado producíronse diversos feitos inexplicables que inclúen a un home que queimaba de forma rutineira un campo de labrado e atopaba o corpo do seu fillo baixo as chamas unha vez extinguído o lume.

POR QUÉ OS PANDAS SON BRANCOS E NEGROS ?

Para camuflarse e comunicarse.

É a principal conclusión dun estudo publicado recentemente na revista Behavioral Ecology e realizado por investigadores da Universidade de California (Davis, EE.UU.) e da Universidade do Estado de California.

«Entender por que o panda xigante ten esta cor é unha vella incógnita que non se puido desvelar ata agora, porque como ningún outro mamífero ten esa aparencia, non se puideron facer analogías», explicou Tim Caro, primeiro autor do estudo e investigador na Universidade de California Davis.

Camuflaxe para a neve e bosques húmidos.

Os investigadores concluíron que a maior parte do corpo do panda, como a cara, o pescozo, a barriga e a grupa, están coloreadas de branco para facilitar que se poida esconder na neve. Con todo, os brazos e as pernas son negros porque lle axudan a esconderse nas sombras do bosque, tal como defenderon.

En canto á cabeza, explicaron que as marcas escuras están relacionadas coa comunicación. Creen que as orellas negras contribúen a intimidar a posibles agresores e que os parches escuros en torno aos ollos son como unha pegada individual implicada no recoñecemento.

A MACABRA HISTORIA DE OVERTOUN BRIDGE

Esta ponte escocesa non presenta ningún atractivo especial para o ser humano. Con todo, exerce unha irresistible atracción para os cans, de forma que cada mes un can lánzase desde esta construción ás augas do río que cruza, para morrer afogado. Lonxe de ser un par de casos illados, desde os anos 50 rexistráronse máis de 600 suicidios caninos nesta ponte, aínda que unha investigación apunta a unha causa nada paranormal.

CRECEN AS UÑAS E O CABELO LOGO DE MORRER ?

O seu corazón deixa de latexar, o seu sangue arrefríase e as súas extremidades póñense ríxidas. No entanto, entre todos eses sinais que indican que vostede deixou de ser, as súas uñas e o seu cabelo seguen crecendo... ou polo menos iso nos dixeron.

Non todas as células morren ao mesmo tempo. Cando o corazón deixa de latexar, o fornezo de osíxeno ao cerebro córtase.
Sen glucosa, as células nerviosas morren de tres a sete minutos máis tarde.

Para que as uñas crezan, tería que haber unha produción de novas células e iso non pode suceder sen glucosa.
As uñas crecen un promedio de 0,1 milímetro ao día. 

Esa taxa diminúe a medida que envellecemos.

Unha capa do tecido que está debaixo da base da uña, a matriz, produce a gran maioría das células que forman a parte máis nova da uña. Esas novas células empuxan ás vellas cara a adiante. A morte suspende o fornezo de glucosa e, polo tanto, o crecemento das uñas.
Algo similar ocorre co pelo.
Cada hebra de cabelo nace dun folículo que determina o seu crecemento. Na base deste folículo está a matriz, un grupo de células que se dividen para crear novas. Fano con rapidez pero só cando reciben enerxía e iso é resultado da combustión de glucosa, que require da presenza de osíxeno.
Cando o corazón deixa de fornecerlle osíxeno ao corpo, o fornezo de enerxía esgótase e cesa a división de células que fai que o pelo creza.

Por que persisten os mitos sobre barbas crecendo nos queixos de mortos e uñas alargándose?
Aínda que é certo que esas observacións son falsas, si teñen unha base biolóxica.
Non é que as uñas crezan, senón que a pel que as rodea se retrae, a medida que se deshidrata, facéndoas parecer máis longas.
Cando están preparando un corpo, os directores de funerales ás veces humectan as puntas dos dedos para contrarrestar este efecto.
O mesmo pasa coa pel do queixo dun morto: se retrae e fai que os vellos sexan máis prominentes. A pel de galiña causada pola contracción dos músculos erectores do pelo tamén contribúe a que pareza que creceu a barba.

A MALDICIÓN DE TUTANKAMÓN

AS FOBIAS

As fobias son medos irracionais e moi intensos cara situacións ou cousas que é moi pouco probable que nos fagan dano. Convértense nun verdadeiro problema psicolóxico cando limitan a nosa vida dun xeito drástico.

 As máis correntes son a fobia ao sangue (hematofobia), aos hospitais (nosocomefobia), aos lugares pechados (claustrofobia), aos ascensores, aos exames, á escuridade (escotofobia), aos cans (cinofobia), ás arañas (aracnofobia)..., pero existen centos delas. Algunhas son tan sorprendentes como o medo irracional á auga (hidrofobia), á choiva (ombrofobia), a estar sentado (catisofobia) ou aos paiasos (coulrofobia). 

Hai quen lle ten un medo atroz a elementos naturais como as flores (antofobia), as abellas (apifobia), as árbores (dendrofobia) ou as tormentas (astrofobia). O nome máis raro para un destes medos patolóxicos é o da hexakosioihexekontahexafobia ou fobia ao número 666.

As fobias xeneralízanse por un dobre mecanismo. Primeiro o afectado comeza a temer algo porque o asocia a algunha experiencia negativa; despois, trata de evitar iso que lle xera aprensión, o cal o léva a terlle cada vez máis medo. Rehuir o obxecto do seu temor faille mitificalo e aumenta a súa ansiedade ante cada encontro. O resultado é un ser humano consciente da irracionalidade do seu temor, pero ao que lle resulta moi difícil loitar contra el.