ATENCIÓN!

Comecei a andadura deste blogue a cegas, sen saber que ía pasar, máis agora síntome orgulloso por realizar este traballo. Teño que dicir que ao principio me costou escoller o tema do blogue pero creo que acertei de pleno. A min apasionoume este tema e mesmo cheguei a descubrir cousas que non sabía que existían, entender gran parte deses misterios que están presentes neste mundo e que o fan tan especial. 

O curso está a piques de rematar e chegados a este punto toca despedirse. Este blogue foi unha experiencia fantástica e moi divertida.

Espero que vos gustase tanto como a min.

ATA SEMPRE !!!

A ILLA DE XOCHIMILCO

Tamén chamada Illa das Bonecas, está situada nunha canle do estado mexicano de Xochimilco e ofrece unha das estampas máis aterradoras que podemos atopar en todo o planeta. A súa historia arrinca cando Julián Santana Barreira, o dono da illa, descubriu o cadáver dunha nena pequena nunha canle próxima e convenceuse de que a morte estaba relacionada con espíritos malignos. Para evitar que os espíritos volvan e provoquen máis estragos, comezou a coleccionar bonecas e partes de muñecos e a colgalas das árbores por toda a illa, creando unha paisaxe absolutamente perturbadora. O home morreu en 2011, pero as bonecas aínda seguen colgadas das árbores. A illa, á que se pode chegar en barco, converteuse nun macabro atractivo turístico para a zona.

O BOSQUE DE AOKIGAHARA

Esta zona forestal xaponesa posúe o triste récord de ser o segundo lugar do mundo no que se rexistrou un maior número de suicidios, con case 80 mortes desde 2002. Cordas con lazos corredizos colgadas das árbores, roupa e zapatos abandonados e mensaxes de advertencia que tratan de disuadir aos posibles suicidas converten en horrible este paraje situado xunto ás saias do monte Fuji.

Un número tan elevado de mortes levou aos habitantes da zona a crer que os espíritos das vítimas están atrapados no bosque e néganse a deixar ir a ninguén que entre nel. Aseguran que o feito de que os compás non funcionen correctamente no interior deste bosque é unha proba da elevada presenza de entes paranormales, aínda que os científicos opinan que se debe aos altos niveis de ferro magnético que posúe este chan volcánico.

O MISTERIO DAS PIRÁMIDES DE EXIPTO

Aínda hoxe seguen maravillando ao mundo e á ciencia, polo enorme esforzo e o enxeño empregado na súa construción.

Para elevar as súas imponentes pirámides, os exipcios tiveron que trasladar xigantescos bloques de pedra e estatuas de toneladas de peso polo deserto, e facíano sobre grandes trineos de madeira.
O enorme operativo que deberon despregar fala do gran coñecemento técnico e organizativo desta civilización, que se baseou en métodos simples.
O que acaban de descubrir os expertos en física da Fundación para a Investigación Fundamental sobre a Materia (FOM) e da Universidade de Amsterdam é que usaban un truco simple e efectivo para facilitar o paso dos pesados trineos de madeira cargados con pedras: humedecer a area pola que se deslizaban.

Ao usar a cantidade adecuada de auga, din os científicos, podían reducir á metade o número de obreiros necesarios para arrastrar os trineos.
A razón é que cando se agrega auga á area, xorden as chamadas pontes capilares, pequenas gotiñas de auga que unen aos grans entre si.
En presenza da correcta cantidade de auga, a area húmida do deserto é ao redor de dúas veces máis firme que a area seca, concluíron os físicos.
Polo tanto, un trineo deslízase con moita máis facilidade sobre a area firme simplemente porque esta non se acumula por diante do vehículo como o fai a area seca.

Segundo os científicos, os constructores exipcios coñecían este útil truco.
E como proba, sinalan a pintura dunha das paredes da tumba de Djehutihotep, xefe dunha das rexións do Alto Egipto durante os reinados de Amenemhat II, Sesostris II e Sesostris III (1914-1852 a.C.) que mostra claramente a unha persoa parada na parte dianteira do trineo arroxando auga sobre a area.
Pero ademais de revelar algo máis sobre a destreza daquela fascinante e antiga civilización, estes resultados tamén son interesantes para as súas aplicacións modernas, aseguran os autores.

O OSARIO DE SEDLEC

Ao visitar a igrexa de Todos os Santos, situada no medio do campo preto de Kutná Hora, na República Checa, tense a impresión de que os constructores do seu osario impuxéronse o reto de crear o lugar máis macabro do mundo.

Decorado de arriba abaixo con máis de 70.000 ósos humanos e caveiras, este osario parece ser a tumba aberta máis grande do mundo. Na súa orixe foi inspirado por unha lenda sobre a santificación do lugar onde se levanta a través dunha palada de terra do monte Calvario, onde Cristo foi crucificado. Quizá por iso, o osario se ha ir ampliando de forma constante desde o século IV e os habitantes da zona consideran un un honor ter os seus ósos expostos en tan macabra catacumba pública, incluso formando parte dun candelabro de esqueletos.

CAL É A ORIXE DOS METEORITOS ?

Desde fai décadas, os astrónomos enfrontáronse a un rompecabezas que non conseguían resolver. A inmensa maioría dos asteroides que se achegan á Terra son dunha natureza que só ás veces (no 8 por cento dos casos) coincide coa dos meteoritos que caen continuamente sobre o noso planeta. Unha discrepancia difícil de explicar, especialmente si temos en conta que os meteoritos son, na súa inmensa maioría, fragmentos de asteroides.

Un grupo de investigadores do Instituto Tecnolóxico de Massachusetts (MIT), cre achar unha explicación. As pequenas rocas que impactan contra a Terra chegan ata nós en liña recta, directamente desde o cinto de asteroides que hai entre Marte e Júpiter, e non, como parecería máis lóxico, da poboación de asteroides que corteja o noso planeta.

Non foi un traballo fácil. Durante anos, os datos dun número cada vez maior de meteoritos caidos en todo o mundo foron pacientemente comparados cos obtidos do espectro dos grandes asteroides «veciños». Unha das conclusións máis significativas é que os nosos kilométricos acompañantes de cando en cando achéganse o suficiente como para ameazarnos cun impacto. O perigo, vén de fóra.

AS CATACUMBAS DE PARÍS

Do mesmo xeito que outras grandes cidades históricas, a capital francesa esconde moitos segredos baixo as súas rúas. Un dos máis impresionantes son as súas catacumbas, onde miles de ósos esperan a aqueles visitantes que ousen descender ata elas. Excavadas orixinalmente no cemiterio dos Inocentes, as catacumbas parisinas compóñense de numerosos corredores«tapizados» cos restos óusevos de miles de antigos habitantes da cidade. Por iso, quen se atreven a visitalas teñen que prestar moito coidado para non saírse dos camiños marcados, xa que os túneles deste sistema forman un auténtico labirinto que esconde aínda moitos segredos por descubrir.

POR QUE NON PODEMOS VER UN ECLIPSE SEN LENTES PROTECTORAS ?

RETINOPATÍA SOLAR.

Este problema, descrito fai séculos por Galileo, prodúcese cando a exposición directa aos raios de Sol é demasiado prolongada (algúns expertos sitúan o límite nos 90 segundos).

Aínda que os mecanismos polos que se producen as lesións non se coñecen con exactitude, os expertos suxiren unha combinación de dano térmico e fotoquímico que se traduce en lesións que adoitan afectar ás capas externas da retina e que causan disminución da agudeza visual, fotofobia, visión distorsionada...
Estes síntomas aparecen horas logo da exposición e adoitan desaparecer espontáneamente. Con todo, tamén se poden producir danos neuronais irreversibles e ceguera, advirten os expertos.

O MISTERIO DA ATLANTIDA

A ILLA DA QUEIMADA GRANDE

Alí non atoparás máis que serpes velenosas.

Está situada a menos de 150 quilómetros da costa de São Paulo, pero os reptís que a habitan son tan letais que as autoridades restrinxiron ao máximo o acceso. Só poden poñer pé nos seus 43 quilómetros cadrados de superficie os científicos que xustifiquen a súa visita e obteñan os pertinentes permisos. A ameaza está en todas partes: calcúlase que alí hai entre unha e cinco serpes por metro cadrado.

Conta coa súa propia especie endémica, a «Bothrops insularis», unha serpe distinguible pola súa característica cor dourada, máis claro na parte inferior. A súa lonxitude media é de 70 centímetros, pero detectáronse exemplares de máis dun metro. Aliméntanse principalmente das aves que cometen a imprudencia de deterse a descansar na illa. Si se póusan no lugar equivocado, xamais volven alzar o voo.

Ao non cruzarse con humanos con demasiada frecuencia, non hai datos reais sobre o poder do seu veleno. O que si sabemos é que o 90% das mortes por picadura de serpe rexistradas en Brasil débense ao mordisco de reptís desta familia, moi similares á «Bothrops insularis». 

Como non podía ser doutro xeito, este enclave do océano Atlántico conta co seu propio relato de terror. Na illa hai un faro, que na actualidade funciona automáticamente, sen operarios. Di a lenda que fai anos, cando aínda estaba manexado por traballadores, as serpes coláronse nel pola noite e acabaron coa vida dunha familia enteira. Pai, nai e tres fillos. Non sabemos si é realidade ou ficción... pero polo que poida suceder, convén non achegarse a Queimada Grande.

O PARQUE DE VEIJO RÖNKKÖNEN

O bosque Parikkala, no leste de Finlandia, está repleto de horribles estatuas que parecen perseguir a quen se adentra polos seus carreiros. Esculpidas a tamaño natural por un traballador dun molino de papel chamado Veijo Rönkkönen, estas deformes creacións artísticas pretenden render tributo a diferentes disciplinas, por exemplo, as 200 posicións de yoga que conseguiu realizar ata agora.