A HIPNOSIS

Nunca a través da hipnosis se póde conseguir que alguén realice un acto en contra da súa vontade. O contrario é un dos moitos mitos que flotan por encima deste concepto. Os científicos consideran a hipnosis como un fenómeno psicolóxico que se estuda dentro dos laboratorios. E para os profesionais da saúde é unha técnica que pode aumentar a efectividad de moitas terapias. Debido a estas novas formas de comprender a súa práctica existen sociedades científicas que a estudan, revistas rigorosas sobre o tema, centos de investigacións publicadas, másteres universitarios…, que aos poucos están varrendo esa atmosfera fantasmagórica que a envolve.

Transo. Un profundo e soporífico transo onde o suxeito se ve inmerso seguindo a voz grave e lenta do hipnotizador, acatando as súas ordes coma se fose un fiel autómata. Non. A hipnosis non é nada diso. De entrada, non existe ningún transo, ningún estado alterado de conciencia. Isto é, a persoa non entra nunha condición especial diferente á da vixilia. As investigacións demostraron que non existen indicadores psicofisiológicos ou neurofisiológicos exclusivos do estado hipnótico.
Si non é un transo, que é? Unha das definicións máis comprensibles é a de Robert Fisher: “é un estado da mente no que a xente pode entrar e saír con frecuencia sen necesidade de ser hipnotizado. É como ir ao cine e esquecerse do ruído das palomitas, da conversación dos outros e do runrún do aire acondicionado, porque a atención céntrase na película”.

Coa hipnosis pódese ir moito máis alá. Pódese conseguir que un suxeito alucine, que vexa un elefante diante del. Ou pola contra, que experimente unha alucinación negativa, que a mesa que ten en fronte desapareza da súa vista. Da mente da persoa hipnotizada tamén se pode eliminar información. Coma se utilizásemos unha goma de borrar, pódese extraer o número cinco do seu cerebro. De tal forma, que cando se lle pide que conte os seus dedos un a un, empeza: un, dous, tres, catro, seis, sete, oito, nove, dez e once. E quédase perplexo de ter ¡once dedos!

Pódese conseguir, nalgúns casos, que os suxeitos hipnotizados experimenten “regresións” á infancia ou á mocidade. Pregúnta clave é: realmente a memoria increméntase ou son só imaxinacións? É certo que a hipnosis pode provocar a evocación de recordos esquecidos, pero ás veces a imaxinación tamén pon o seu sal. 

Son moitas as patoloxías ou trastornos nos que a hipnosis mostrou a súa eficacia: ansiedade, depresión, fobias, tabaquismo, asma, trastornos dermatológicos, síndrome do colon irritable, náuseas e vómitos na quimioterapia, sometemento a procedementos médicos estresantes, dismenorrea, dor crónico, queimaduras, estrés postraumático… Ás veces aplícase como un elemento máis do tratamento.

Para que a un o hipnoticen, o primeiro que ten que facer é querer. Non pasa como nas películas. Si unha persoa se nega, non hai forma de hipnotizarla. Ademais, hai que ter capacidade de atención, é dicir, debe poder centrarse exclusivamente nas palabras do hipnotizador, si non, non será posible a hipnosis. E, en terceiro lugar, debe deixarse levar. Si durante a sesión de hipnosis empezamos a pensar: “non noto nada”, “isto é unha tontería”, será difícil hipnotizarnos. O espírito crítico habémolo de gardar no peto, porque doutro xeito ocorre como cunha película: non nos deixaremos atrapar polo argumento.